میوه ممنوع

چقدر سخته خدایا! چقدر سخته که

دوستت خواهم داشت در ســـــــکوت!

که مبادا در صـــــــدایم توقعی باشد

که خاطرت را بیازارد!!

باهات خیلی حرف دارم! خیلی!

سلام خیلی حرف دارم، خیلی!

ولی الان هیچی هیچی هیچی توی ذهنم نیست!

نمیدونم چی میخواستم بنویسم. فقط یادمه

الان که دارم به گذشته فکر می کنم، بقدری حالم بده و بقدری ...

میدونی همش با خودم میگم ای کاش زمان دکمه برگشت به عقب داشت، کاش می تونستم الان به شش ماه قبل برگردم؛ اونوقت

بی تو دلم می‌گیرد

و با خودم می‌گویم

کاش آن یک بار که دیدمت

گفته بودم

که بی تو گاه دلم می‌گیرد

که بی تو گاه زندگی سخت می شود

که بی تو گاه هوای بودنت دیوانه‌ام می‌کند

اما نمی‌گفتم

که این «گاه» ها

گهگاه

تمامِ روز و شب من می‌شوند

آن وقت بغض راه گلویم را می‌گیرد

درست مثل همین روزها

چند وقتیه کارم شده فال حافظ.

هر وقت دلم می گیره یا میخوام با کسی حرف بزنم یا کسی باهام حرف بزنه میرم سراغ حافظ و باهاش فال می گیرم.

امروز این اومد برام:

چندان که گفتم غم با طبیبان         درمان نکردند مسکین غریبان
آن گل که هر دم در دست بادست         گو شرم بادش از عندلیبان
یا رب امان ده تا بازبیند         چشم محبان روی حبیبان
درج محبت بر مهر خود نیست         یا رب مبادا کام رقیبان
ای منعم آخر بر خوان جودت         تا چند باشیم از بی نصیبان
حافظ نگشتی شیدای گیتی         گر می‌شنیدی پند ادیبان

تعبیرش

دلتنگم
 اما
تو را طلب نمیکنم…

نه اینکه بی نیازم …

صبورم.. “
 
 

گاه دلتنــــــــــــــگ مي شوم

دلتنـگ تر از تــــــــــــــمام دلتنگي ها

حسرت ها را مي شمــــــــــــــارم

و باخــــــــــــــتن ها

و صــــــــــــــداي شکستن را!

نمي دانم من کدامين اميد را نااميــــــــــــــد کردم

و کــــــــــــــدام خواهش را نشنيدم

و به کدام دلتنگيــــــــــــــ خنديدم

كه چــــــــــــــنين دلتنگم...

یارب تو او را همچو من بر غم گرفتارش مکن

در شهر غربت  ای خدا  هرگز تو آزارش مکن

هر چند او از رفتنش چشمان من گریان نمود

لیک ای خدای مهربان از غصه پر بارش مکن

می گویند عشق آنست که به او نرسی

و من می دانم چرا؟؟؟

زیرا در روزگار من، کسی نیست که

زنانه عاشق شود و مردانه بایستد...

ﻫـــﻤــﯿــﺸــﻪ ﻧــــﻪ

ﻭﻟــــﯽ ﮔـــﺎﻫـــﯽ

ﻣــﯿــﺎﻥ ﺑـــﻮﺩﻥ ﻭ ﺧـــﻮﺍﺳــﺘـﻦﻓــﺎﺻـﻠــﻪ ﻣـــﯽ ﺍُﻓــﺘــﺪ

ﻭﻗـﺘــﻬــﺎﯾـــﯽ ﻫـــﺴــﺖ

ﮐـــﻪﮐــﺴــﯽ ﺭﺍ ﺑـــﺎ ﺗــﻤــﺎﻡ ﻭﺟـــﻮﺩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫـــﯽ

ﻭﻟــــــﯽ

ﻧــﺒـــــﺎﯾــــﺩ ﮐــﻨـــﺎﺭﺵﺑــــﺎﺷـــﯽ ... ..

چقدر از این کلمه بیزارم «نباید» آخه این باید و نبایدها رو کی تعیین می کنه؟! آخه اگه درک درستی از مفهوم عشق داشتن که دیگه «نبایدی» وجود نداشت، اونم بین دو تا عاشق!

حالا، واقعا عاشق؟!!

به ناخدای روی کشتی در لحظه ای که باید تغییر جهت بدهد فکر کنید.

شاید بتواند بگوید «من می توانم این کار را انجام بدهم یا آن را » اما در صورتی که دریانورد نسبتاً خوبی نباشد در آن واحد متوجه می شود که کشتی در هر حال دارد در مسیر معمول خود پیش می رود و از این رو در این لحظه دیگر فرقی نمی کند که این کار را انجام دهد یا آن کار را.

همین امر در مورد انسان نیز صادق است.

اگر فراموش کند که مراقب حرکتش به جلو باشد در نهایت لحظه ای فرا می رسد که دیگر مسئله این یا آن مطرح نخواهد شد.

نه به این دلیل که دست به گزینش زده است بلکه به این خاطر که از اقدام به گزینش و انتخاب غافل شده است.

یعنی به این می ماند که دیگران به جای او دست به انتخاب زده باشند.

چون او خویشتن خود را از کف داده است.

فکر کنم معلوم باشه چی میخوام بگم. اصلا حوصله ندارم توضیح بدم. اصلا حوصله هیچی رو ندارم. حتی خودمو

سر كلاس ادبيات معلم گفت :

معمولا هر کی هر کی رو دوست داره، براش هر کار بتونه می کنه. هوای عشقشو داره، به حرفش رفتار میکنه، برای رضایت و خوشی اون راضی به هر چیزی میشه!

ولی بازم تا حالا که دیدم وقتی عشقش تنهاش می ذاره، بعد یه مدت که میگذره کم کم ازش بدش میاد! شروع میکنه به بدگویی از عشقش.

کسی که رهاش کرده، فراموشش کرده، رفته با یکی دیگه و الان دیگه ... . این جور مواقع یکم یکم عشقش جاشو به کینه و نفرت میده.

یه مدت که گذشت نا امیدی جایگزین محبت و دوست داشتن میشه، بعد خشم میاد و جاشو می گیره، بعد از یه مدت هم کینه و نفرت میاد و تمام عشق و علاقه و محبت رو از بین می بره. می سوزونه و نابود می کنه.

اون موقع است که دیگه دوستی و دوست داشتن مفهمومش عوض میشه. درست برعکس میشه!

اما من، چی بگم ؟ خوب حقیقت اینه که ظاهرا این موضوع برای من یکی اقلا صدق نمیکنه!

نمی دونم چرا، اما هر چی می گذره، نه تنها اصلا و ابدا خشم  و نا امیدی و کینه وارد قلبم نمیشه که، محبتش داغ تر  و شدیدتر میشه.

میدونم که دیگه نمیشه باهاش باشم. میدونم که هیچ امید و آرزویی برام باقی نمونده. میدونم که همه چیز واهی و پوچ و خیالیه! اما هنوز نمیتونم ازش بدم بیاد! نیمتونم از دستش رنجیده و ناراحت باشم.

نه این که ناراحت نیستم، نه؛ بلکه منظورم اینه که نمیتونم حتی تصور ناراحتی و غم و غصه اشو بکنم.

حتی یه لحظه هم سختی و مشکل نمیتونم تحمل کنم که توی زندگیش داشته باشه!

هنوز که هنوزه نتونسم در موردش دعای بد بکنم یا نفرینش بکنم یا ازش متنفر بشم! نه! نتونستم!. اما تا جایی که دلت بخواد براش دعا کردم. دعا کردم که خوشبخت بشه و ...

نمیدونم معنی این چیه؟ یا این یه عشق حقیقیه یا یه عشق کاملا توهمی و مجازی و خیالی؟!! نمیدونم!! دیوونه ام دیگه نه؟!!

اینو توی یه وبلاگ دیدم. دیدم حرف دل منم هست گذاشتمش. نویسنده اش نمیدونم کیه!

همه چیز رایاد گرفتم، یاد گرفتم که چگونه بیصدا بگریم

و هق هق گریه هایم را بابالشم بیصدا کنم تو نگرانم نشو

یاد گرفتم چگونه باتو باشم بی آنکه توباشی و نبودنت را بارویای بودنت پرکنم

یاد گرفتم که بی توبخندم و بی توگریه کنم و دیگر عاشق نشوم به غیرتو

و مهمتر از همه یادگرفتم که بایادت زنده باشم وزندگی کنم

اماهنوز یک چیز هست که یاد نگرفتم

که چگونه

برای همیشه خاطراتت را از صفحه دلم پاک کنم

و نمیخواهم یادبگیرم تو نگرانم نشو

فراموش کردنت را هیچ وقت یاد نگرفتم

یکی هست ، تو قلبم

که هرشب واسه اون می نویسم و اون خوابه

نمی خوام ، بدونه

واسه اونه که قلب من این همه بی تابه

یه کاغذ ،یه خودکار

دوباره شده همدم این دل دیوونه

یه نامه ، که خیسه

پر از اشک و کسی بازم اونو نمی خونه

یه روز همین جا ، توی اتاقم

یه دفعه گفت داره میره

چیزی نگفتم ، آخه نخواستم

دلش و غصه بگیره

گریه می کردم ، درو که می بست

می دونستم که میمیرم

اون عزیزم بود ، نمی تونستم

جلوی راشو بگیرم

می ترسم یه روزی برسه که اونو نبینم بمیرم تنها

خدایا کمک کن نمی خوام بدونه دارم جون می کنم اینجا

سکوت اتاقو داره می شکنه تیک تاکه ساعته رو دیوار

دوباره نمی خوام بشه باوره من که دیگه نمیاد انگار...

خدایا شکرت برای همه چیز

این چند روز (فکر کنم امروز می شد دو روز یا شایدم سه روز. نمیدونم دقیق آخه هر لحظه اش به اندازه یه روز طول میکشه و هر روزش به اندازه ....) خیلی داغون بودم اما اون با حضورش و دعاهاش آرومم کرد!

ممنون خدا جون ازت! که اونو برام نگه داشتی. ممنون!!!

خیلی حالم بده، نمیدونم این چند روزه چرا اینقدر نگرانشم! همش فکر می کنم یه اتفاقی افتاده براش. یه مشکلی چیزی براش پیش اومده.

میدونم به احتمال زیاد همین طوره! آخه این قضیه سابقه داره! اون موقعام همین طور بود، هر چقدرم که میخواست ازم قایم کنه باز نمیتونست، بالاخره معلوم میشد که این احساسم درست بوده.

این سه چهار روزه دارم از اضطراب و نگرانی می میرم.

نمیدونم چکار کنم. بقدری نگرانم و هر لحظه شدیدتر نگران میشم که هر وقت یادش میفتم حالت تهوع بهم دست میده! نه این چند وقته خیلی خوب و راحت می تونستم غذا بخورم! الان که دیگه همونم نمیتونم.

همه فکر می کنن سرما خوردگی چیزیه، نمیدونن این اضطراب و نگرانیه که داره منو میکشه! باز اگه یه دفعه می کشت و راحتم می کرد خوب بود، اقلا از زندگی و رنج خلاص می شدم، اما ...

خدایا کمکم کن. باید هر طور شده یه خبری ازش به دست بیارم.

چقدر راحت برای خودم تصمیم میگیرم! صبح یکی، ظهر یکی، شب یکی!

مثل این داروها شده که باید مرتب بخوری سر ساعت هر هشت ساعت، یا 6 ساعت یا 4 ساعت! ولی

من تقریبا هر یک ساعت یه بار یه فکر می کنم، یه برنامه می ریزم، یه تصمیم میگیرم! ولی توی سه نوبت اونا رو تصویبشون میکنم! اما

دلم گرفته، خسته ام! خسته، خسته، خسته!! از همه چیز خسته ام!

دیگه حوصله هیچی رو ندارم! نه خوردن! نه خوابیدن! نه حرف زدن! نه حتی زندگی کردن!

دلم فقط یه چیز میخواد: مرگ!